Teleurgesteld keek ik naar het programma Meldpunt over de zorgen rondom verpleeghuiszorg. In de vooraankondiging werd de indruk gewekt dat de minister met antwoorden kwam. Ik had beter moeten weten, huisvesting is in heel Nederland een vraagstuk. De al jaren aangekondigde demografische ontwikkeling, lees groei van het aantal senioren, verandert ook niet ineens. En toch had ik de hoop dat in het programma een perspectief geboden zou worden.
Er gingen twee dingen mis. Het programma was doordrenkt van het paradigma dat wij in een tekort leven. Daarnaast werd de oplossing gevraagd aan mensen die onderdeel zijn van het systeem waarin de problemen besloten liggen. Het terugkerende mantra was dat we geen schrijnende situaties willen zoals ze inmiddels in toenemende mate te tonen zijn. Mijn 18 jarige zoon keek mee en zei:’ Mam, zijn jullie niet te verwend geraakt in de afgelopen 50 jaar?’ en ik kon niet anders dan dat beamen. Wat mij betreft mogen we kritisch met onszelf in gesprek. Welke verwachtingen hebben we los te laten. Niet vasthouden aan het idee dat er een tekort is vraagt om anders te gaan kijken naar de werkelijkheid.
Voor mijn boek ‘Signatuur in de zorg’ interviewde ik bestuurders in de zorg die het anders proberen te doen, die langs de randen van het systeem of zelfs daarbuiten streven naar oplossingen.
Minstens zo ernstig was de oproep om zzp-ers in de zorg niet toe te staan. Een roep vanuit het systeem. De huidige medewerkers in loondienst moeten zich voegen naar roosters, naar de bedrijfsmatig beste inzet. Hun moraal dwingt hen loyaal te zijn, ondertussen werken zij zich massaal een burn-out in of vertrekken om nooit meer terug te komen. Deze zzp-ers hebben de moed om verantwoording te nemen voor hun passie om zorg te verlenen en zelf overeind te blijven. Ze weigeren in de verpleeghuiszorg uitgeput te raken. Ik zou de redactie van Meldpunt willen vragen een volgende uitzending deze zzp-ers en cliënten aan het woord te laten. De mensen die met nieuwe perspectieven komen en ondanks de ingewikkeldheden van financiering durven te experimenteren. Die de kans pakken om het anders te doen met het oog op de hoogst haalbare kwaliteit van leven. Inclusief de minister zullen we allemaal beamen dat we geen schrijnende situaties willen. Het antwoord ligt niet in slechts voldoende ruimte binnen verpleeghuizen. Zeker niet in het tijdens het programma opgeworpen beeld dat ‘het zorgkantoor’ de oplossingen gaat bieden. Ben je mal, we hebben het met elkaar te doen. We hebben te spreken over hoe we om gaan met de toenemende kwetsbaarheid die hoort bij ouder worden. Hoe we niet slechts naar professionele zorg kijken als oplossingsrichting maar naar onze samenleving in haar geheel. Dat we medewerkers niet zien als resource maar als inspirerende gemotiveerde leveranciers van aandacht die goed in staat zijn om op een andere wijze dan bedrijfsmatig naar het vraagstuk te kijken.
Met name met de mensen die het hier hartgrondig niet met mij eens zijn, kom ik graag in gesprek.
