Met een handgeschreven kaart bedankte ik iemand uit mijn netwerk voor de fijne samenwerking.
Een vorm van aandacht waarin mijn #signatuur besloten ligt. Signatuur is het thema van het boek dat ik schrijf. Het boek begint nu duidelijke vorm aan te nemen. Gek genoeg leer ik al schrijvend voortdurend.
De interviews met zorgbestuurders leverde zoveel materiaal op dat ik er een rode draad uit kon halen. Wat helpt je om vanuit eigen signatuur vorm te geven aan leiderschap? Aandacht is een belangrijke succesfactor voor leiderschap in deze tijd. De bestuurders die ik heb gesproken, zijn het unaniem eens. Aandacht is onmisbaar, voor de cliënt, voor de medewerkers, voor hun team en voor zichzelf.
Aandacht en betrokkenheid zijn mijn nickname, maar maken mij nog geen leider. Er is meer nodig.
Mede ingegeven door een onstuimige periode in mijn privé leven, heb ik intensieve gesprekken met vrienden. Dit is uiterst waardevol. Praten over een situatie is niet perse hetzelfde als je kwetsbaar tonen. De bestuurders leggen in mijn boek uit dat het gaat om krachtige kwetsbaarheid. Durf je het aan om geen antwoord te hebben? Sta je het jezelf toe om te luisteren naar wat je voelt? Heb je de moed om te delen met anderen?
Deze vragen brengen je dichter bij jouw signatuur. Je ontdekt de overtuigingen die je belemmeren. Je realiseert je waardoor je geconditioneerd bent. Ik ben geprogrammeerd in gedrag waarin ik meen zelf mijn zaken op te moeten lossen. Een overdreven vorm van verantwoordelijkheid dragen. Oefenen met krachtige kwetsbaarheid kan nooit vanuit een comfortabele positie. Het schuurt, doet pijn of geeft je op zijn minst een ongemakkelijk gevoel. Als schrijver van het boek #signatuurinbestuur ben ik net zo mens als ieder ander. Er was geen ontkomen aan, al mijn weerstanden kwamen in stelling. Totdat ik eraan toegaf, mijn krachtige kwetsbaarheid. Ik huilde, eventjes, op een aangeboden schouder.
