Inmiddels heb ik er een nacht over kunnen slapen, desondanks draag ik het nog bij mij.
De ervaring is zo intens dat ik het probeer in woorden te vangen;
‘De leegte, de gekte en het alles voorbij, ben ik naakt. Als een ridder zonder harnas, troosteloos, nog een zwaard in mijn handen. Mijn lichaam toont de kwetsbaarheid van mijn bestaan. Aanvaarden is als verraad en ik ben bang mijzelf niet bijeen te kunnen houden. De aandachtige zorg, ik word gezien en laat de tranen stormen. Dwars door het verdriet zie ik de kans om terug te komen.’
Deze ervaring deed ik op tijdens een zorg-ethische-sessie in het zorgtrainingscentrum.
Studenten troffen mij vroeg in de morgen in bed aan. Mijn dossier had ik zelf mogen vullen. Een dame met hoge dwarslaesie.
Naast mij waren er nog meer simulanten, verward of met een lichamelijke aandoening. In de dagelijkse werkelijkheid zijn deze mensen bestuurder, verzorgende, verpleegkundige, geestelijk verzorger of opleidingsadviseur. (IJsselheem, Icare, Zonnehuisgroep, Isala)
Een simulatie om leerervaring in op te doen. En dat is gelukt! De studenten verdienen een warm applaus voor hun inzet en wat mij betreft nog meer voor hun reflectie-vaardigheden en de bereidheid om te horen wat ze volgens ons goed deden en wat nog verder ontwikkeld mag worden. (er waren studenten van Hogeschool VIAA, Mensoalting en Landstede aanwezig). Voor mijn collega simulanten maak ik een diepe buiging. Binnen een dag leerden we elkaar een beetje kennen, door de kwetsbare situatie waarin we onszelf hadden gepositioneerd, ontstond er snel mens tot mens contact.
Er is een grote behoefte aan medewerkers in de zorg. Mensen die ongeacht leeftijd, herkomst of aandoening verbinding willen maken. Vanuit die verbinding is er persoonlijke aandacht!
Ik heb ervaren welke impact en invloed dit heeft op het omgaan met verlies van gezondheid. Wil je meer weten? Neem een kijkje op www.zorgtrainingscentrum.nl welke mogelijkheden er voor jou zijn.
